.png)
Een decemberverhaal voor HSPers
Het meisje met de zwavelstokjes, een verhaal dat past in de decembermaand. Een maand waarin het koud kan zijn, een maand waarin mensen verbinding met elkaar willen zoeken.
Dit verhaal kan hoogsensitieve mensen raken, kan emoties en gevoelens oproepen. Ik zelf wordt ook altijd ontroerd door dit verhaal. Sprookjes hebben altijd al mijn speciale aandacht gehad, vroeger als klein meisje al, lezend onder de dekens in bed. Sommige verhalen vond ik eng en spannend, anderen vond ik heel zielig. Het meisje met de zwavelstokjes vind ik nog steeds mooi en het roept gevoelens op, gevoelens van compassie voor dit meisje, verdriet over wat ze meemaakt.
Waar gaan sprookjes over...
Hier gaan sprookjes over
Sprookjes gaan over het leven van de mens, over menselijke gebeurtenissen. Sprookjes verhalen over verbinding, emoties en gevoel. In de mooie verhalen worden menselijke aspecten belicht die elk mens kan herkennen bij zichzelf. Emoties en gevoelens worden opgeroepen, misschien wist je helemaal niet dat je deze had tot je iets las in het verhaal wat echt raakte.
Een sprookjesverhaal spreekt tot de verbeelding van de mens en laat je ervaren hoe wonderlijk het leven kan zijn. De mystiek in het sprookje geeft dit verhaal haar bijzondere kracht. Hoogsensitieve mensen kunnen het mysterieuze en raadselachtige in het verhaal tot in hun ziel ervaren. Alle mensen worden geraakt door de gebeurtenissen in het sprookje.
Het verhaal in deze tijd
Als ik het sprookje van het meisje met de zwavelstokjes naar de tegenwoordige tijd doortrek, zie ik raakvlakken met de wereld om ons heen. Zeker nu lijkt het alsof er steeds meer mensen ontheemd zijn, geen weg meer kunnen vinden naar warmte en gebondenheid. Het lijkt alsof mensen meer eenzaam zijn, letterlijk in de kou gezet.
In de jachtige wereld die er nu is zie ik minder aandacht voor de medemens. Ik heb het gevoel dat de wereld aan het verharden is. In een verharde wereld is er soms letterlijk iets nodig om mensen weer bewust te laten zijn, bewust worden dat er meer is dan het eigen kleine wereldje.
Persoonlijk accent
Het meisje met de zwavelstokjes geeft de armoede, de ontberingen die mensen kunnen hebben een persoonlijk accent. Ineens komt het allemaal wel heel dicht bij, dan kan je jezelf heel goed inleven hoe het is om koud en eenzaam door het leven te gaan.
De media doet dit ook wel eens bewust, dan wordt er op het journaal bijvoorbeeld aandacht geschonken aan diep menselijk leed: Een oude vrouw die dood is gevroren in haar auto, een kind dat mishandeld wordt terwijl niemand dat in de gaten lijkt te hebben, een persoonlijk verhaal van een vluchteling die alles heeft achtergelaten.
Hooggevoelig mensen
Gelukkig zijn er mensen die zich het leed aantrekken en zich zorgen maken om de mensen (en dieren) in de wereld waarin ze leven. Hooggevoelige mensen kunnen zich goed inleven in een ander. Onder de mensen die het initiatief nemen om van de wereld een beter oord te maken zitten veel hooggevoelige mensen.
Wij hebben niet allemaal dezelfde vermogens om iets voor een ander te doen, niet iedereen heeft daarin de energie voor. Wel kan een ieder doen wat in zijn of haar vermogens licht. Ik zelf doneer altijd extra aan de kerstpot van het Leger des Heils bijvoorbeeld.
Lees het verhaal
Het meisje met de zwavelstokjes: als symbolisch verhaal om aandacht aan elkaar te schenken om elkaar niet in de steek te laten. Je kunt het verhaal op mijn blog lezen:Het meisje met de zwavelstokjes
Wat is een favoriet verhaal van jou?
“Het leven is het mooiste sprookje.” (Hans Christian Andersen)
Reacties 3
Voor het eerst in mijn leven voel ik bij Kerstmis iets wat enorm gespleten is. Ik heb nog helemaal niks gedaan aan versiering in huis en ik voel de neiging om het 'gedoe' maar helemaal te laten passeren. Ik kan niet meer uit aan het contrast, wat er heerst. Ja, Kerstmis kan in mensen naar boven halen wat eigenlijk het hele jaar zou moeten, elke dag. Aan de andere kant is het zo'n enorme, totáál over de top geraakte, commerciële waanzin geworden dat ik denk laat het a.u.b maar aan mij voorbij gaan. Er hangt overal zo absurd veel licht sinds de uitvinding 'led lampje' dat het niets uitmaakt voor de stroomvoorziening sinds de gloeilamp. Ik heb zin om aan het raam een poster te plakken met de tekst "verlichting zit van binnen- niet van buiten". Gemeentes zetten alles dan nogeens extra in het licht met grote aanstralers die een enorme kegel van licht in de nachtlucht werpen. In straten en in winkels blért je de Amerikaanse kerst-trutmuziek je gehoorgangen in, nog nooit iets moois gehoord bij het winkelen, maar alstublieft geef het me gewoon STIL. Een "Stille nacht" lijkt iets van een andere tijd. Je kunt je fiets nog niet meer keren in het winkelcentrum van al het geparkeerde blik. Op een beeldscherm in de super draait een commercial van bijzondere kersthapjes voor honden. Daarnaast staat een student met een leeg boodschappenwagentje, en ik krijg een lijstje in mijn hand geduwd waarop staat; wilt u alstublieft deze produkten in het mandje leggen voor de voedselbank? Godmensenkinderen, is dát Kerstmis geworden? Ik luister nu naar de muziek van de tv-serie Downton Abbey, ook een tijd van enorme contrasten tussen arm en rijk. Maar wat denk ik vaak God, wat moeten we eens massaal teruggeworpen worden naar zo'n tijd. Eventjes géén elektrisch licht meer, en wat nog. Laat het maar eens een keer helemaal terugvallen, naar de eenvoud. Een stap terug is een stap vooruit. Maar nee. In de politiek zitten mensen die de ballon alleen maar verder opblazen. Hun godheid is een lijn die eeuwigdurend omhoog loopt. Bioloog Midas Dekkers zei het deze middag nog op radio5. Al dit soort lieden zijn echte "Ebenezer Scrooge-en", ze hebben de grootbedrijven achter zich en denken het hele jaar alleen maar getallen. En als het niet goed gaat met die getallen moet er weer mensen- dieren- en bomenleed plaatsvinden ten behoeve van de correctie daarvan. Menselijkheid is een financiële sluitpost. Iets wat aan het absolute einde komt in plaats van aan het begin. Ik hoor net een radiobericht dat er 48.000 legkippen "geruimd" worden in verband met vogelgriep in een kippengrootbedrijf. Let wel; dat is één bedrijf. Die arme dieren halen de Kerstdagen niet. Maar er zal echt geen haan naar kraaien. Ons wordt na afloop van zo'n bericht 'een prettige avond nog' gewenst. En we gaan verder alsof er niks raars is. De kip komt toch wel op tafel en mensen wordt het leed niet getoond. Als je dierenmoord 'ruimen' noemt dan klinkt het een stuk beter nietwaar? Maar geloof me, wij krijgen op een slechte dag onze portie van fikkie terug. Wij kunnen wachten op een grote knal. Iets wat vele malen harder aan zal komen dan wat de mensheid met oudjaar bij elkaar kan produceren. Het zal komen als het einde van 'A Christmas Carol' waar Ebenezer zijn eigen graf moet aanschouwen in het bijzijn van een onaangename geest des doods. Echter hij krijgt nog nét de tijd om dingen recht te trekken. Er is eigenlijk geen beter verhaal voor onze tijd dan dit. Het is te hopen dat er tijdig een 'ghost of Christmas present' in ons vaart want spijt betuigen als het niet meer hoeft, daar heb je zo weinig aan.
